Renta szkoleniowa. Kogo dotyczy?

Świadczenie to ma na celu pomoc osobom, które zostały uznane za niezdolne do pracy w swoim dotychczasowym zawodzie. W sytuacji, gdy osoba nie może już wykonywać swojego zawodu, ZUS proponuje specjalne wsparcie, pozwalając na przekwalifikowanie zawodowe.

Reklama

Kto może skorzystać ze świadczenia?

Z tego świadczenia mogą skorzystać osoby, które spełniają szereg warunków, w tym m.in. posiadanie odpowiedniego stażu ubezpieczeniowego, którego długość zależy od wieku osoby ubiegającej się o rentę. Dla młodszych osób wymagany jest krótszy okres składkowy, natomiast starsze osoby muszą spełnić bardziej restrykcyjne kryteria.

Co ważne, renta szkoleniowa jest dostępna nawet w przypadku, gdy niezdolność do pracy wynika z wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. W takich przypadkach, nie ma wymogu posiadania pełnego stażu, co sprawia, że niektóre osoby mogą liczyć na wsparcie finansowe, mimo braku spełnienia standardowych warunków.

Wniosek o rentę szkoleniową. Jakie dokumenty są potrzebne?

Aby ubiegać się o rentę szkoleniową, trzeba złożyć w ZUS wniosek ERN o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, a także dostarczyć dokumenty potwierdzające okresy składkowe i nieskładkowe, czyli informacje o opłacanych składkach. Konieczne będzie również przedstawienie dokumentów dotyczących dotychczasowej aktywności zawodowej, takich jak świadectwa pracy, zaświadczenia o działalności gospodarczej czy dyplomy. Dodatkowo należy przedstawić dokumenty potwierdzające zarobki oraz aktualne zaświadczenie lekarskie (formularz OL-9).

Jeśli niezdolność do pracy wynika z wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, trzeba dołączyć odpowiednią dokumentację, np. kartę wypadku lub decyzję inspektora sanitarnego. Ważne jest, aby złożyć wniosek na czas – najpóźniej 30 dni przed końcem prawa do zasiłków chorobowych czy rehabilitacyjnych.

Reklama

Minimalny okres składkowy

1 rok – jeśli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20. roku życia,

2 lata – jeśli niezdolność do pracy powstała pomiędzy 20. a 22. rokiem życia,

3 lata – jeśli niezdolność do pracy powstała pomiędzy 22. a 25. rokiem życia,

4 lata – jeśli niezdolność do pracy powstała pomiędzy 25. a 30. rokiem życia,

5 lat – jeśli niezdolność do pracy powstała po 30. roku życia.