Nie każdy zawód lub specjalność muszą być realizowane na terenie zakładu pracy. Tam, gdzie praca nie wiąże się z koniecznością użytkowania skomplikowanej infrastruktury, a jej efekty mogą być w szczególności przekazywane drogą elektroniczną, wówczas istnieje możliwość wykonywania zadań, np. w miejscu zamieszkania pracownika.
Praca na odległość funkcjonuje od lat w ramach krajowego porządku prawnego jako telepraca. Zgodnie z kodeksową definicją praca może być wykonywana regularnie poza zakładem pracy z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Taki sposób organizowania pracy określany jest mianem telepracy, a osoba, która ją wykonuje, określana jest mianem telepracownika.
Epidemia COVID-19 wymusiła jednak wprowadzenie jeszcze bardziej elastycznego rozwiązania, jakim jest praca zdalna. W celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca przez czas oznaczony może polecić pracownikowi świadczenie pracy (określonej w umowie o pracę) poza miejscem jej stałego wykonywania. Do pracy zdalnej mogą być wykorzystywane środki bezpośredniego porozumiewania się na odległość, lecz może ona także dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Zatem ma szersze zastosowanie niż telepraca, która jest ograniczona do prac, których efekty można przesłać pracodawcy w szczególności drogą elektroniczną. Tak więc np. osoba zatrudniona w biurze co do zasady może realizować swoje obowiązki na odległość zarówno w ramach pracy zdalnej w celu przeciwdziałania COVID-19, jak też w ramach telepracy, która może mieć zastosowanie zarówno w okresie epidemii jak również poza nim.
Reklama