Prawo polskie, a konkretnie ustawa emerytalna i przepisy unijne, nakazują uwzględniać okresy ubezpieczenia przebyte za granicą przy ustalaniu prawa i wysokości polskich emerytur. Zasady koordynacji mają zastosowanie do osób, które przed 1 stycznia 1999 r. posiadały okresy ubezpieczenia w:
- Państwach UE/EFTA: Czyli cała Unia Europejska plus Islandia, Lichtenstein, Norwegia i Szwajcaria .
- Państwach umownych: Kraje, z którymi Polskę łączą dwustronne umowy (np. USA, Kanada, Australia, Ukraina, Izrael).
Zasady dotyczą zarówno osób mieszkających w Polsce, jak i tych, które przebywają w państwach UE/EFTA. ZUS stosuje odmienne zasady ustalania kapitału początkowego dla osób z doświadczeniem zagranicznym.
Jeśli okresy ubezpieczenia w tych krajach są krótsze niż rok (12 miesięcy) i nie uprawniają do żadnych świadczeń zagranicznych, ZUS wlicza je do kapitału początkowego tak, jakby były przebyte w Polsce. Okresy dłuższe niż rok obciążają instytucję danego państwa. Okresy krótsze niż sześć miesięcy (Bośnia i Hercegowina, Serbia, Czarnogóra) podlegają wliczeniu do kapitału, jeśli tamtejsza instytucja nie przyzna z ich tytułu świadczenia.
Zagraniczne instytucje muszą potwierdzić te okresy. Jeśli za krótki okres pracy przysługuje jakiekolwiek świadczenie zagraniczne, ZUS nie uwzględnia go w polskim kapitale początkowym.
Obliczanie kapitału
Kapitał początkowy jest obliczany na nieco innych zasadach. ZUS pomija przy ustalaniu podstawy wymiaru te lata kalendarzowe, w których pracownik pozostawał w ubezpieczeniu wyłącznie za granicą (w państwie umownym). Umożliwia to ustalenie podstawy wymiaru z 10 kolejnych lat (lub 20 lat wybranych), pomimo braku ciągłości ubezpieczenia w Polsce spowodowanej pracą za granicą. ZUS wybiera wariant najkorzystniejszy dla ubezpieczonego, omijając pełne lata pracy poza Polską.
Zagraniczne okresy traktowane jak nieskładkowe (np. nauka, urlop wychowawczy) nie podlegają ograniczeniu do 1/3 udowodnionych okresów składkowych – tak jak ogranicza się polskie okresy nieskładkowe. ZUS traktuje je korzystniej.
Gdzie i jak złożyć wniosek?
Osoby ubiegające się o ustalenie kapitału początkowego z okresami zagranicznymi muszą złożyć dokumenty w ZUS. Oprócz standardowego wniosku (druk EKP) i dowodów polskiej pracy, należy dołączyć dokumenty potwierdzające okresy pracy za granicą. Konieczne jest złożenie formularza unijnego E 207 PL, w którym podajemy szczegółowe informacje o przebiegu ubezpieczenia we wszystkich państwach członkowskich. Okresy z krajów umownych wykazujemy na formularzu ZUS Rp-6. Wydawanie decyzji przypada na różne jednostki ZUS:
- Jednostki realizujące umowy międzynarodowe: Wydają decyzje w sprawach osób zamieszkałych za granicą lub w sprawach osób w Polsce, które wykazały krótkie okresy (poniżej roku) w UE/EFTA, które podlegają wliczeniu do kapitału.
- Lokalne oddziały ZUS: Wydają decyzje w sprawach osób zamieszkałych w Polsce, które wykazały dłuższe okresy zagraniczne (powyżej roku w UE/EFTA) lub okresy z pozostałych państw umownych.