rozwiń ›

Rząd rozważa dwie główne zmiany:

  • Skrócenie tygodnia pracy z 40 do 35 godzin.
  • Wprowadzenie czterodniowego tygodnia pracy z zachowaniem pełnego wynagrodzenia.

Zmiany mogłyby wejść w życie od 1 stycznia 2027 roku, choć możliwe jest wcześniejsze wdrożenie.

Minister Dziemianowicz-Bąk: To oczekiwane rozwiązanie

Agnieszka Dziemianowicz-Bąk, ministra rodziny, pracy i polityki społecznej, poinformowała o zakończeniu pierwszego etapu analiz. Jak podaje Serwis Samorządowy PAP, w ostatnim tygodniu kwietnia resort przedstawi najważniejsze wnioski z badań. Podkreśliła, że zmiany są oczekiwane społecznie. Muszą się opierać na pełnym wynagrodzeniu za krótszy czas pracy. Rozwiązania powinny być dostosowane do różnych grup zawodowych – np. inne dla przemysłu, inne dla pracowników kreatywnych.

Reklama
Mam 60 lat i 15 lat stażu pracy. Jaka emerytura mi przysługuje? I czy w ogóle?
Mam 60 lat i 15 lat stażu pracy. Jaka emerytura mi przysługuje? I czy w ogóle?

Zobacz również

Polska należy do krajów UE z najdłuższym tygodniem pracy

Średnio pracujemy 39,3 godziny tygodniowo. Unijna średnia to 36,1 godziny. Obecnie Kodeks Pracy dopuszcza maksymalnie 8 godzin dziennie i 40 tygodniowo w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy.

Czas pracy

Czas pracy to okres, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy – w miejscu pracy lub w innym wyznaczonym miejscu. W skład czasu pracy wchodzą:

  • faktyczne wykonywanie pracy,
  • gotowość do pracy,
  • przerwy wynikające z prawa (np. przerwy na karmienie, badania lekarskie, szkolenia BHP, praca przy monitorze).

Prawo pracy jasno określa zasady dotyczące:

  • norm czasu pracy (zazwyczaj 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo),
  • obliczania wymiaru czasu pracy w okresie rozliczeniowym,
  • systemów i rozkładów czasu pracy,
  • odpoczynków (dobowy: 11 godzin, tygodniowy: 35 godzin),
  • pracy w nocy, w niedziele i święta,
  • pracy nadliczbowej (godziny nadliczbowe),
  • ewidencji czasu pracy,
  • dyżurów pracowniczych.

Ewidencja czasu pracy

Pracodawca musi prowadzić indywidualną ewidencję czasu pracy każdego pracownika, uwzględniając:

  • godziny pracy dziennej i nocnej,
  • pracę w niedziele, święta, dni wolne,
  • nadgodziny,
  • dyżury,
  • urlopy i zwolnienia,
  • nieobecności.

Praca w dni wolne, niedziele i święta

Jeśli pracownik pracuje w dniu wolnym wynikającym z rozkładu czasu pracy, należy mu się inny dzień wolny do końca okresu rozliczeniowego. Praca powyżej 8 godzin w takim dniu = nadgodziny (dodatek 50 proc.). W niedziele i święta pracownik otrzymuje inny dzień wolny w zamian – najlepiej w ciągu 6 dni. Jeśli nie jest to możliwe – dodatek 100 proc. wynagrodzenia za każdą godzinę. Podstawową formą rekompensaty za dyżur jest czas wolny. Jeżeli nie można go udzielić – pracownik otrzymuje wynagrodzenie. Pracownik nie dostanie rekompensaty za dyżur w domu oraz dla kadry zarządzającej.

Praca nadliczbowa – limity

Godziny nadliczbowe to praca ponad 8 godzin na dobę, lub ponad 40 godzin tygodniowo (średnio w okresie rozliczeniowym). Limity:

  • maks. 13 godzin dziennie (ze względu na prawo do 11-godzinnego odpoczynku),
  • przeciętnie 48 godzin tygodniowo (z nadgodzinami),
  • 150 godzin rocznie – z tytułu szczególnych potrzeb pracodawcy.

Rekompensata za godziny nadliczbowe

Dodatek do wynagrodzenia:

  • 100 proc. – praca w nocy, niedzielę, święto lub przekroczenie tygodniowej normy.
  • 50 proc. – praca w inne dni robocze lub dni wolne wynikające z rozkładu czasu pracy.

Kadra kierownicza (np. dyrektorzy, główni księgowi) ma ograniczone prawo do rekompensaty za nadgodziny, szczególnie jeśli zarządza zakładem pracy w imieniu pracodawcy.