W okresie tym na rynku coraz częściej pojawiały się firmy koncentrujące się głównie na pośrednictwie w sprzedaży bankowych produktów i usług, przy czym wachlarz formuł prowadzenia tej działalności był naprawdę szeroki. Wynikało to z tego, iż działalność ta początkowo nie była przedmiotem jednolitego uregulowania, a sposób jej prowadzenia budził niejednokrotnie uzasadnione wątpliwości organów nadzoru. Dopiero wraz z przystąpieniem Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej weszła w życie nowelizacja ustawy Prawo bankowe (Dz.U. z 2002 r. nr 72, poz. 665 ze zm.) podejmująca próbę ujednolicenia i wyczerpującego uregulowania tzw. outsourcingu działalności bankowej.
Jak sama nazwa wskazuje, outsourcing działalności bankowej obejmuje swym zakresem szerszy przedmiot niż tylko sprzedaż produktów i usług (w potocznym rozumieniu) pozostających w ofercie danego banku. W ramach outsourcingu bank może „wyprowadzić na zewnątrz” m.in. czynności faktyczne związane choćby z wydawaniem kart płatniczych czy drukowaniem i przekazywaniem klientom wyciągów z prowadzonych dla nich rachunków etc., ale już nie z zarządzaniem bankiem czy jego kontrolą wewnętrzną.
Działalność w ramach outsourcingu musi jednak spełniać określone przez prawo bankowe warunki, które dotyczą zarówno banku, który przekazuje na zewnątrz część swojej działalności statutowej, jak i przedsiębiorcy, któremu zostaje ona powierzona. Należy również pamiętać, iż dla zakwalifikowania danych czynności do tzw. outsourcingu niezbędnym jest spełnienie kryterium tożsamości powierzanych czynności z prowadzeniem działalności bankowej w rozumieniu prawa bankowego wyrażającego się w bezpośrednim i funkcjonalnym związku z tą działalnością. Obowiązujące uregulowania w zakresie outsourcingu, o ile miały w swym zamierzeniu wypełnić istniejącą lukę prawną i dostosować jednocześnie nasze prawodawstwo do porządku obowiązującego w Unii Europejskiej, nadal jednak bywają przedmiotem dyskusji pomiędzy organem nadzoru a środowiskiem bankowym. Dyskusja ta ma na celu m.in. rozstrzygnięcie wątpliwości powstałych w trakcie procesu bieżącego stosowania prawa, dotyczących chociażby takich zagadnień jak desygnaty pojęcia doradztwa na rzecz banku w świetle zakazu powierzenia zarządzania bankiem podmiotowi zewnętrznemu czy też problem dopuszczalności podwykonawstwa w ramach outsourcingu. Jak to jednakże zwykle bywa, istniejąca praktyka wypracowała już wiele sposobów zaradzenia występującym rozbieżnościom interpretacyjnym. Wymagał tego przede wszystkim, choć nie tylko, znaczny wzrost liczby podmiotów zajmujących się dystrybucją bankowych produktów i usług, zwłaszcza w zakresie lekko przyhamowanego ostatnio (m.in. z powodu kryzysu na rynkach światowych) boom’u na rynku kredytów hipotecznych, ale też i potrzeba bezpiecznego dla banków uregulowania stosunków prawnych z przedsiębiorcami, którym powierzono określony obszar działalności bankowej, a których działania względem klientów nie zwalniają banku z odpowiedzialności za nie.
Autor specjalizuje się w bankowości i prawie rynku kapitałowego, z którym związany jest od ponad 10 lat. Doradza klientom również w zakresie postępowań sądowych
Kontakt: mwochnik@dms.net.pl
