Subskrybuj nas na Youtube
W jakiej definicji skromności i umiaru mieści się nabycie dwóch sąsiadujących ze sobą olbrzymich domów w Waszyngtonie, które po połączeniu w jeden budynek ustępować będą w tym mieście kubaturą jedynie prezydenckiemu pałacowi Donalda Trumpa? W żadnej.
![Bogactwo po polsku. Najwięcej milionerów mieszka na Mazowszu [RAPORT]](%3D%3D)
Rezydencje nabył na początku tego roku Jeff Bezos, szef Amazona, internetowej platformy handlowej, która zaczynała od bycia skromną e-księgarnią. Dlaczego kupił te posiadłości? Bo go stać. Jest (stan wyceny jego akcji na koniec listopada) najbogatszym człowiekiem świata. Ale czy to dobrze, że je kupił?
Zły, bo bogaty
Te 23 mln dol. Bezos mógł przecież przeznaczyć na podwyżki dla pracowników. Albo otworzyć za nie nowy oddział firmy i dać komuś zatrudnienie. Albo przeznaczyć je na sierociniec. Albo na szpitale gdzieś w Afryce. No, w ostateczności mógł zainwestować w młodych przedsiębiorców. Ale taki zbytek? Czy kupno tych dwóch domów nie czyni go podobnym do komiksowej postaci Sknerusa McKwacza, który nie znosił dzielić się majątkiem, ale za to uwielbiał pławić się w złocie zgromadzonym w prywatnym skarbcu? Czy nie jest kolejnym dowodem na próżność bogaczy i wymownym symbolem ich samolubstwa i nieczułości na los ubogich?
Odpowiedź brzmi: nawet gdyby Bezos był najbardziej próżnym człowiekiem w USA i rzeczone nieruchomości kupił tylko po to, by zaimponować znajomym albo pokazać miejsce w szeregu takiemu Markowi Zuckerbergowi, to i tak – z ekonomicznego punktu widzenia – nabywając je, działał na korzyść społeczeństwa. Trudno w to uwierzyć?
Nie tym, którzy znają podstawy ekonomii. Problem, że liczba takich osób jest wątła w porównaniu z tymi, którzy ich nie znają. Dlatego zdecydowanej większości ludzi człowiek bardzo bogaty nie kojarzy się dobrze i są oni skłonni przypisywać mu jak najgorsze cechy i nieczyste intencje. W efekcie bogaty wydaje się im jednocześnie nie tylko skrajnie skąpy i oszczędny, jak Ebenezer Scrooge z „Opowieści wigilijnej” Karola Dickensa, lecz także złośliwie ostentacyjny i pławiący się w luksusie jak wspomniany już Wujek Sknerus. Swój majątek zaś czerpie z wyzysku, niczego nie dając społeczeństwu w zamian (bo zyski, jak wiadomo, wyprowadza na Kajmany).