Zgodnie z obowiązującymi przepisami, kwalifikację do leczenia uzdrowiskowego uzyskują pacjenci cierpiący na następujące schorzenia:

  • choroby ortopedyczno-urazowe;
  • choroby układu nerwowego;
  • choroby reumatologiczne;
  • choroby kardiologiczne i nadciśnienie;
  • choroby naczyń obwodowych;
  • choroby górnych dróg oddechowych;
  • choroby dolnych dróg oddechowych;
  • choroby układu trawienia;
  • cukrzyca;
  • otyłość;
  • choroby endokrynologiczne;
  • osteoporoza;
  • choroby skóry;
  • choroby kobiece;
  • choroby nerek i dróg moczowych;
  • choroby krwi i układu krwiotwórczego;
  • choroby oka i przydatków oka.

Obserwuj kanał Dziennik.pl na WhatsAppie

Reklama

Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe

Kwalifikacja do leczenia uzdrowiskowego jest indywidualna i zależy od wielu czynników, takich jak: przebieg choroby podstawowej i towarzyszących, ogólna kondycja pacjenta, w tym wydolność narządów wewnętrznych, oraz zdolność do samodzielnej opieki. Lekarze analizują również efekty poprzednich kuracji, jeśli pacjent już wcześniej korzystał z leczenia uzdrowiskowego.

Z tymi chorobami nie możesz jechać do sanatorium

Zgodnie z informacjami umieszczonymi na portalu esanatoria.eu, niektóre z przeciwwskazań ogólnych i kardiologicznych do leczenia uzdrowiskowego to:

  • Ostre choroby zakaźne;
  • Choroby zakaźne (czynna gruźlica, choroby weneryczne, choroby pasożytnicze, grzybica, świerzb, owsica, lamblioza);
  • Ogniska zapalne (ropne zapalenie migdałów, ropne zapalenie zatok obocznych nosa, ropnie okołozębowe, grzybice skóry);
  • Wirusowe zapalenia wątroby oraz objawy żółtaczki;
  • Choroby mające istotne wskazania do zabiegów chirurgicznych w trybie ostrym (kamica pęcherzyka żółciowego, kamica nerki, zwężenie odźwiernika, krwawienia z przewodu pokarmowego, przepuklina ze skłonnością do uwięźnięcia i inne);
  • Pełnoobjawowa niewydolność krążenia i oddychania;
  • Niewydolność wątroby;
  • Skazy krwotoczne;
  • Choroby psychiczne, upośledzenie umysłowe znaczne i głębokie;
  • Głębokie zaburzenia osobowości i zachowania stwarzające problemy w funkcjonowaniu społecznym;
  • Organiczne zaburzenia psychiczne upośledzające funkcje poznawcze,
  • Zniedołężnienie, całkowita niesprawność do samoobsługi;
  • Choroby wyniszczające układowe;
  • Ciężkie stany ogólne z przeciwwskazaniami do transportu;
  • Nietrzymanie moczu i kału dużego stopnia (cewnikowanie na stałe pęcherza);
  • Zespół uzależnienia od alkoholu, uzależnienie od substancji psychoaktywnych;
  • Padaczka z częstymi napadami (jeden raz w miesiącu lub częściej, padaczka skroniowa);
  • Czynna choroba nowotworowa;
  • Stany w przebiegu leczenia operacyjnego lub zachowawczego czerniaka złośliwego, białaczki, ziarnicy złośliwej, chłoniaków złośliwych i nowotworów nerki, jeżeli leczenie uzdrowiskowe ma nastąpić przed upływem 5 lat, w przypadku pozostałych chorób nowotworowych przed upływem 1 roku od zakończenia leczenia;
  • Ciąża i okres karmienia;
  • stabilna choroba niedokrwienna serca w stadium III-IV według CCS – stopień ograniczenia codziennej aktywności życiowej,
  • niestabilna choroba niedokrwienna serca,
  • zawał mięśnia sercowego,
  • chorzy w pierwszych dwóch tygodniach po zawale,
  • chorzy ze znacznie upośledzoną funkcją skurczową <35%,
  • chorzy po zawale z wybitnie dodatnią próbą wysiłkową;
  • zespół chorego węzła zatokowego bez zabezpieczenia stymulatorem układu przewodzącego,
  • utrwalone migotanie przedsionków bez odpowiedniego leczenia przeciwzakrzepowego lub z niewydolnością krążenia,
  • zespół preekscytacji z częstymi napadami migotania przedsionków lub częstoskurczów nawrotnych, migotanie komór w wywiadzie z wyjątkiem migotania komór we wczesnej fazie zawału i w wyniku ostrych zaburzeń elektrolitowych,
  • częstoskurcz utrwalony w badaniu holterowskim (ponad 30 sekund) lub częste napady częstoskurczu w wywiadzie związane z organiczną chorobą serca,
  • częstoskurcz nieutrwalony, salwy i pary pobudzeń dodatkowych.
  • Zaburzenia przewodzenia: blok przedsionkowo-komorowy III stopnia bez zabezpieczenia układem stymulującym oraz bloki trójpęczkowe pęczka Hisa;
  • Choroby mięśnia sercowego w fazie ostrej;
  • Kardiomyopatia rozstrzeniowa z towarzyszącą niewydolnością krążenia;
  • Infekcyjne zapalenie wsierdzia;
  • Nadciśnienie tętnicze 3 stopnia z dwoma i więcej czynnikami ryzyka, w fazie złośliwej oraz w fazie powikłań narządowych takich jak: niewydolność serca III-IV według NYHA, oraz niewydolność nerek;
  • Stany endokrynologiczne w zakresie przysadki, tarczycy i nadnerczy w okresie niewyrównania hormonalnego.

Dzieci z tymi chorobami nie mogą jechać do sanatorium

Dzieci kierowane na leczenie uzdrowiskowe podlegają takim samym przeciwwskazaniom jak dorośli. Dodatkowo wykluczone są dzieci z poważnymi zaburzeniami rozwojowymi, takimi jak znaczne lub głębokie upośledzenie umysłowe czy zespół Downa powodujący głęboki niedorozwój. Przeciwwskazaniem jest również padaczka, zwłaszcza przy częstych napadach, wady serca powodujące sinicę oraz schorzenia wymagające ciągłej, indywidualnej opieki, np. osoby niewidome czy głuche, jeśli nie mają opiekuna. Dzieci z wadami wrodzonymi istotnie ograniczającymi funkcjonowanie organizmu oraz z ropnymi zmianami skórnymi również nie mogą być zakwalifikowane do takiego leczenia.

Kto nie powinien jechać do uzdrowiska?

Leczenie uzdrowiskowe nie jest wskazane dla osób, u których mogłoby pogorszyć stan zdrowia. Dotyczy to między innymi osób z ostrymi infekcjami, kobiet w ciąży i połogu oraz pacjentów onkologicznych, którzy zakończyli leczenie nowotworu stosunkowo niedawno. Przedstawione powyżej przeciwwskazania mają charakter ogólny. Szczegółowe wytyczne dotyczące poszczególnych schorzeń można znaleźć w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 5 stycznia 2012 roku (Dz.U.2012.14).