Zasiłek przysługuje zarówno wówczas, gdy niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia i trwa po jego ustaniu jak również wówczas, gdy zachorowanie nastąpi już po ustaniu zatrudnienia. W tym drugim przypadku jest to możliwe jedynie pod warunkiem, że choroba trwa bez przerwy co najmniej 30 dni, a w dodatku wystąpi w czasie dwóch tygodni od dnia zakończenia pracy (wyjątkiem są choroby zakaźne, które dają prawo do zasiłku nawet do 3 miesięcy po ustaniu zatrudnienia).
Mimo spełnienia tych warunków, można jednak nie dostać zasiłku chorobowego, o ile podejmie się inną pracę. Zasiłek nie będzie przysługiwał także osobom, które po ustaniu zatrudnienia zostały emerytami lub rencistami, bezrobotnymi, albo przyznano im zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne.
W przypadku osób, które mają prawo do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu zatrudnienia, płatnikiem tego świadczenia jest ZUS. Podstawę do obliczenia tego zasiłku stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone przez ostatniego pracodawcę za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym osoba ubiegająca się o to świadczenie zachorowała.
Wysokość zasiłku chorobowego wynosi 80 proc. podstawy jego wymiaru (za okres pobytu w szpitalu przysługuje w wysokości 70 proc. podstawy wymiaru). Warto jednak pamiętać, że podstawa wymiaru zasiłku dla osoby ubiegającej się o przyznanie tego świadczenia za okres po ustaniu zatrudnienia jest ograniczana do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w wysokości ogłaszanej przez GUS.
Podstawowym dokumentem stanowiącym podstawę do wypłaty zasiłku chorobowego jest zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy wystawione na druku ZUS ZLA. W celu wypłaty przez ZUS zasiłku za okres po ustaniu zatrudnienia, były pracodawca powinien przekazać do Zakładu zaświadczenie płatnika składek wystawione na druku ZUS Z-3, w którym podaje m.in. wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku.
Artykuł opracowany przez ekspertów centrali Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
